Het duurde denk ik slechts 15 minuten, 15 hele lange minuten. Want jij weet vast ook dat tijdens een pittige driftbui de minuten vele male langer lijken te duren. Bij het opstaan nog niets aan de hand, nog fijn even samen knuffelen in het ‘grote bed’, kleren aan, tandenpoetsen en naar beneden. Maar dat -én naar beneden- liep even anders. Ik maakte de groots mogelijke fout. Ik deed de rolgordijnen open terwijl mijn dochter (en ik citeer haar even) al 100 keer gezegd heeft dat zij dat graag wil doen. Natuurlijk ging het niet om dat stomme rolgordijn. Het was de laatste druppel. Het allerlaatste mini druppeltje dat haar emmer deed overlopen. De dag nog maar net begonnen, maar toch al helemaal ‘mis’.
Was het de drukke week die voorbij was en het heel erg toe zijn aan het weekend?
Waren het de te weinig uren slaap omdat je de avond ervoor de slaap niet kon vatten?
Zijn het de laatste schoolweken die écht het zwaarst wegen?
Een van deze, of wellicht van allemaal een beetje. Het maakt ook niet zoveel uit ik (we) had(den) hoe dan ook te dealen met je boze bui.
“Opvoeden = ruimte geven aan emoties en grenzen aan gedrag.”
Als we het hebben over vuur tijdens boosheid dan was dit een vuurzee. Boos was je! Boos op mij. Je had het immers al 100 keer gezegd. Je stond erop dat ik het gordijn opnieuw voor je dicht zou doen, zodat jij het opnieuw open zou kunnen doen. Dat ging ik dus niet doen (grenzen aan gedrag). Wel mocht je boos van mij zijn, héél boos (ruimte geven aan emoties). De wijze waarop je je boosheid wilde uiten daar was ik dan weer niet oké mee (grenzen aan gedrag).
Gouden regel die ik hanteer: Je mag boos zijn, super duper mega boos zelfs… MAAR dingen kapot maken een ander of jezelf pijn doen dat gaan we niet doen. Het lukte me rustig te blijven, jouw emotie te zien, benoemen en erkennen. Want ik snap het heus wel, dat het je boos maakt wanneer je iemand voor jou gevoel al heel vaak gevraagd hebt iets te doen en je het gevoel hebt dat daar niets mee gedaan wordt. Daar zouden we zelf toch ook boos om worden?
Door je emotie ruimte te geven verandert je vuur langzaamaan van een vlam naar een vlammetje. Een vlammetje waarin logisch denken weer lukt en waardoor toenadering weer mogelijk is. Je oppert zelf een goede oplossing. Boosheid maakt plaats voor verdriet. Ik weet dat je dan klaar bent voor een hele dikke knuffel. Een knuffel die de lucht klaart en zorgt dat we weer verder kunnen.
“De dag nog maar net begonnen, maar toch al helemaal mis”
Maakt plaats voor “We kunnen weer verder ..”
Bij de emotie boos wordt er een soort afstand ervaren. Als ouder reageer je namelijk zelf op deze emotie. Je vindt er iets van. En dit doet ook meteen iets met de manier waarop je naar je kind reageert. Bij de andere emoties blij, bang en bedroeft is er juist vaak verbinding met het kind. Dat is bij de emotie boos anders en daarom is dit ook een van de lastigste emoties om goed te begrijpen en daar rustig mee om te gaan.
Het begint met het begrijpen van je kind voordat er verandering kan ontstaan. Ik vertel je er graag alles over tijdens mijn bijeenkomsten van SOS hooggevoelige kinderen en emoties.
Ervaring leert dat deze bijeenkomsten snel vol zitten! Wil jij er graag (een keer) bij zijn laat het me dan gerust alvast weten. Je bent van harte welkom!
